Blog is verplaatst!

Beste volger,

De blogs over de ontmoetingen tijdens het liften naar het werk gaan voortaan verder onder de naam "Liftgeluk"!
Je kunt de blogs nu volgen door je met je emailadres in te schrijven op www.liftgeluk.nl of like de Facebookpagina Liftgeluk.

Deze blogsite zal ik binnenkort sluiten.

Hartelijke groet,
Marjan

Een beetje anders dan anders

7 april 2014

Vandaag loopt het allemaal een beetje anders. Eigenlijk ben ik op maandag vrij, maar vandaag moet ik werken. Door omstandigheden kan ik pas heel laat gaan liften. Dat de spits al voorbij is, merk ik heel goed. Er is een stuk minder verkeer op de weg en in de auto’s die voorbij rijden zitten vaker twee personen dan één. Toch weet ik zeker dat het me ook vandaag gaat lukken om snel liftend op het werk te komen. Leuk om te merken dat dat vertrouwen in de loop der tijd zo is gegroeid.

Een man mindert zijn snelheid en gebaart uitgebreid naar me dat hij niet bij het Radboud moet zijn. Dat doen chauffeurs wel vaker. Ze willen dan graag laten weten dat ze mijn kant niet op moeten, maar dat ik anders zeker mee had gemogen. Ik kan dat altijd wel waarderen. Ik trek mijn schouders op en lach er vriendelijk bij, waarmee ik wil zeggen “niks aan te doen, volgende keer beter”. Een paar seconden later blijkt hij toch gestopt. “Ja, ik realiseerde me op het laatste moment dat ik toch dichterbij kwam dan ik in eerste instantie dacht”, zegt hij. Hij moet op de Jacobslaan zijn. Dan is het nog wel even lopen naar het Radboudumc, maar ik besluit toch gebruik te maken van zijn aanbod. Hij is psycholoog dus we kletsen wat over de opleiding die we allebei in Nijmegen gevolgd hebben. 

Als we de Jacobslaan opdraaien blijkt de weg vanaf een bepaald punt opgebroken vanwege wegwerkzaamheden. Maar gelukkig precies net na het adres waar hij moet zijn. Hij parkeert en ik stap uit en bedank hem. Ik heb me ondertussen voorbereid op het feit dat ik dit laatste stuk moet lopen.

Het is prachtig weer. Ik besluit er een fijn wandelingetje van te maken en zet er een muziekje bij op. Het is heel erg rustig in de wijk vanwege de wegwerkzaamheden. En dan, ik ben amper 100 meter verder, stopt er een verdwaalde auto naast me. Ik doe mijn oordoppen weer uit, de chauffeur draait zijn raampje omlaag en vraagt: “Mevrouw, weet u de weg naar het Radboud?”. Dat weet ik wel. En nog geen vijf minuten later stap ik uit in de patiënten-parkeergarage.

Jou zie ik toch nooit meer

2 april 2014

Een mooie, charmante vrouw stopt voor me. Lang, donkerbruin haar. Eind dertig. Ik doe de gordel om en ruim mijn liftbordje op in mijn tas. In de veronderstelling dat ze op weg is naar haar werk vraag ik: “Waar moet je zijn in het Radboud?” Ik merk dat ik haar met deze vraag nogal overrompel en ze zegt ineens heel erg verlegen: “Euh…nou ik…euh….moet er zijn voor…euh…..IVF”. Oeps. Die zag ik niet aankomen. Ik besef me dat zelfs deze op het eerste gezicht zo onschuldige vraag, iemand best in verlegenheid kan brengen. En ik zeg haar ook dat dat niet mijn bedoeling was. Ze kijkt me aan en zegt: “Geeft niks hoor. Kijk, tegen vrienden en familie vertel ik niet dat we in dit traject zitten, maar jou zie ik toch nooit meer.”

En dat is precies wat ik zo bijzonder vind aan deze ontmoetingen. Je stapt echt even in het leven van een vreemde. Heel kort, maar soms best persoonlijk en intens. En dan stap je er weer uit. Wijzer, geïnspireerd of een beetje vrolijker dan daarvoor. Om allebei weer in de anonimiteit te verdwijnen.

Dit wordt de tweede IVF-poging. De eerste was wel gelukt, maar niet goed afgelopen. Ze heeft al een zoon van 11 jaar. Toen ze hem kreeg zat ze in een hele drukke baan. Nu heeft ze dat beter voor zichzelf geregeld, hebben ze een huis gebouwd en is nog een kindje erbij heel erg welkom. Maar ja, nu lukt het niet. Ze beseft wel dat ze gezegend is omdat ze al een zoontje heeft. Nu ze in dit IVF-traject zitten ontmoet ze veel mensen bij wie het helemaal niet lukt en die waarschijnlijk ongewenst kinderloos blijven. Ook bij haar zusje is dat waarschijnlijk het geval. Ze vertelt: “Mijn zusje kan helemaal niet omgaan met alle pasgeboren baby’s om haar heen. Ze begint zichzelf heel erg terug te trekken van haar familie en vrienden.” Het is ook zo oneerlijk.

Als we er bijna zijn wens ik haar succes en uiteraard heel veel geluk. “Wie weet trekken jullie straks met z’n vieren in het nieuwe huis”. “Met z’n vieren?” zegt ze lachend, “nog liever met z’n vijven!” Ik hoop het voor haar.