Een werkbusje van een garage uit Den Bosch stopt voor me. Ik kon niet zien hoeveel personen erin zaten dus bereid me voor om “nee” te gaan zeggen, indien in het busje meer dan twee werklui zitten. Maar niets van dat alles, voorin zit een kindje. No worries. De vader schuift de deur voor me open en ik neem plaats achter het kindje. Geen gordel. Hoeft niet in dit soort busjes, stelt de vader me gerust.
Gaan jullie op ziekenbezoek, vraag ik naïef. Nee, ze
komen voor de 6-wekelijkse chemo voor het jochie. Hij heeft leukemie, ontdekt
toen hij twee jaar was. Oh….ik slik even. Maar het gaat nu goed, meldt vader.
Het manneke, dat het heel raar vindt dat ik ineens in de auto zit en niks meer
durft te zeggen, blijkt iedere week chemo te krijgen in het Catharina
ziekenhuis in Eindhoven. En dus eens in de zes weken in Nijmegen. "Nog 23 weken
en dan zijn we klaar", zegt vader opgewekt.
Ik vraag naar het verschil tussen Catharina en Radboud en
gedurende de rit gaat het jochie steeds meer praten. Over school waar hij in
april naartoe mag en ook veel over crossmotors. Het is zo’n schattig manneke
dat je hem er zo eentje cadeau zou willen doen. Ik vraag of hij ook broertjes
of zusjes heeft. En dan zegt vader: "Nee, daar denk je wel twee keer over na als
je zoiets overkomt." Ja, daar denk je dan wel twee keer over na, kan ik alleen
maar beamen……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten