15 januari 2014
Vorige week woensdag ging het wel heel vlotjes. Ik had mijn bordje nog niet omhoog gehouden of er stopte al een dure wagen, met daarin een vriendelijke chirurg. Die kans heb je natuurlijk als je naar een groot UMC lift. De passagiersstoel was wat rommelig, dus hij maakte plaats voor me op de achterbank. Daar zit ik liever niet vanwege het mogelijke kinderslot, maar mijn intuitie gaf totaal geen signalen af dat ik hier nog langer over moest nadenken of een plek voorin moest bedingen. Prima plekje achterin.
Vorige week woensdag ging het wel heel vlotjes. Ik had mijn bordje nog niet omhoog gehouden of er stopte al een dure wagen, met daarin een vriendelijke chirurg. Die kans heb je natuurlijk als je naar een groot UMC lift. De passagiersstoel was wat rommelig, dus hij maakte plaats voor me op de achterbank. Daar zit ik liever niet vanwege het mogelijke kinderslot, maar mijn intuitie gaf totaal geen signalen af dat ik hier nog langer over moest nadenken of een plek voorin moest bedingen. Prima plekje achterin.
De chirurg had zich bij het wegschuiven van de rommel op de
achterbank bezeerd. Een afgebroken ijsbreker leverde hem een sneetje in zijn
duim op. En dat bloedde. Gelukkig had ik een tissue in mijn tas. Daarmee kon
hij in ieder geval verder rijden zonder zijn auto te besmeuren met bloed. Ik
voelde me best schuldig; heb ik weer, krijg ik een lift van een chirurg,
bezeert hij zich aan zijn hand! Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Kon hij
nou zijn werk nog wel doen?
Maar hij stelde me gerust: "Geen probleem zo’n sneetje." Maar
wel altijd vervelend als je je snijdt als chirurg, vertelde hij. Want nu moest hij
wel 10 keer ontsmetten voor hij kon gaan opereren. "En dat prikt zo!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten